Voedselbank

Je ziet ze niet. Je hoort ze niet. Maar ze zijn er wel. Heel soms kom je een bericht over ze tegen, maar dan alleen als het water al aan de lippen staat of zelfs erger; voorbij het punt van ‘te ver’. Over wie hebben we het dan eigenlijk? Als je goed weet te kijken, kan je ze zien. Maar kijken de juiste mensen van de juiste instanties wel op die manier? Dat lijkt er niet altijd op. Hoe kan je iemand die dakloos is een bekeuring geven? Waar gaat die bekeuring naartoe? Die mensen hebben geen woonplaats, geen woonadres. Hoe kunnen deze mensen – de vaak ook geen baan hebben – dit betalen? En, als ze niet (kunnen) betalen, komt er een boete bij. En administratiekosten. En zo loopt vaak een redelijk lage bekeuring op tot zo’n groot bedrag dat deze mensen helemaal geen uitweg meer zien.

Het zijn er meer dan je denkt. Het zijn er meer dan je hoopt. Dan je zou willen. Mensen die alleen zijn. Mensen die de Nederlandse taal niet (goed) machtig zijn. Mensen die financieel tegen het randje zitten. Mensen die zich schamen over de situatie waar ze in zijn beland, ook al is het niet door eigen toedoen. Waar moet je dan naartoe? Wie vraag je om hulp als je geen netwerk van familie of vrienden hebt?

De wereld verhardt. Er is een heel stuk minder sociale controle. Mensen raken meer en meer geïsoleerd. Het lijkt tegenwoordig iedereen voor zich te zijn. Het digitale tijdperk waar we even geleden kennis mee hebben mogen maken, maakt het er niet makkelijker op. Want: wat moet je doen als je geen computer of smartphone hebt? Als je niet kan lezen? Niet kan schrijven? Nederlands niet goed beheerst? Dan kom je in de wereld van de onzichtbare terecht. Niemand die je daar ziet. Niemand die je daar helpt. Want: onzichtbaar.

Nederland is een rijk land, niemand zou hier in armoede hoeven leven. Maar de realiteit is anders. Heel anders. Want als je hulp nodig hebt, en je weet de weg niet of kent de juiste mensen niet dan kom je er ook niet. Vaak belanden mensen in situaties die uitzichtloos lijken. En niet eens door eigen toedoen. Er zijn verschillende soorten armoede; de sociale armoede wordt een steeds groter probleem. Je kan niet mee omdat je de weg niet weet. Omdat je geen toegang hebt tot het internet. Omdat je niet weet hoe dat werkt. Omdat er niemand in je omgeving is die kan helpen. Omdat je de taal niet machtig bent. Omdat je je schaamt.

Niet iedereen weet de weg in de wondere wereld van de gemeentelijke instanties. Daarbij is het vaak ook erg zoeken naar dat (kleine) beetje hulp dat je zo hard kan gebruiken. En daar heb je tegenwoordig wel een computer voor nodig. En die is er niet altijd. En al is deze er wel, hoe kom je dan terecht bij het loket waar jij moet zijn? Google eens op ‘subsidies’ op de website van de Gemeente Den Haag. Hoe lang duurt het voordat je bij het juiste loket bent uitgekomen? Weet je überhaupt hoe je moet “Googelen”?

Waar is het loket waar je fysiek naartoe kan, waar je persoonlijk te woord gestaan wordt? Waar er naar je geluisterd wordt en waar hulp op maat wordt geboden? Zijn die loketten er nog? Hoe weet je wanneer bijvoorbeeld de regels voor het krijgen van schuldsanering verlaagd worden? En wanneer? Daar zie je geen spotjes van op tv en je hoort/ziet er ook geen berichten over op of in andere (sociale) media. Het lijkt soms wel alsof er zo min mogelijk ruchtbaarheid wordt gegeven aan dit soort onderwerpen zodat er zo min mogelijk mensen zijn die er gebruik van maken. Tot het echt té laat is. Het is bijna niet te geloven, dat maar liefst één derde van het aantal mensen in de schuldsanering ‘gewoon’ een baan heeft…..

Voor mensen heb je maatwerk nodig. Iedereen is anders. Door bezuinigingen zijn er veel dingen misgegaan en dan vooral op het menselijke gebied. Je kan mensen niet als een nummer behandelen. Om de verschillende soorten armoede te bestrijden heb je verschillende aanpak nodig. Als ergens iemand opstaat met een goed idee, luister er dan naar. Zet daar vaste mensen op die weten waar het over gaat en die de mens ook echt zien en niet het nummer. Voor het helpen van mensen is maatwerk nodig. Een loket. Een persoon. Een luisterend oor. Een schouder. Vaak helpt het alleen al als er iemand naar je luistert en een klein beetje de juiste kant op stuurt. Dat je weet dat er hulp is als jij het nodig hebt

Auteur: Fanny de Vries